De kwartsrotsen en Leylijnen in Oostenrijk

Mijn avontuur van het wereldwijde edelsteengrid voor heling, vrede en eenheid die gevoed wordt door de spirituele workshops Portals of Healing and sacred knowledge gaat verder.

Ik word wakker. Het is ochtend. “Maar ik ga al op reis….”Denk ik. “Ik ga morgen naar Oostenrijk.”

Zou dit in de moeiteloze stroom horen dat ik daar dan een kristal heen breng?

Nu had ik Anton in Tirol niet ingeschat als een gids die me roept en ik heb het ook niet “gezien” dat ik daar iets mee moet doen. Het is misschien wat vergezocht maar ik besluit toch een klein Avalon kristal mee te nemen in mijn rugzak.

Ik google wat op krachtplaatsen en ontdek dat er mooie steencirkels zijn en druïde wandelpaden. Mmm, vier uur van mijn locatie af. Dat kan niet de bedoeling zijn. Ik laat het maar rusten en zie het vanzelf wel.

Met de hele familie reizen we per auto af naar de wintersport. Zij skiën, ik trek mijn eigen plan in de natuur. Ik heb jaren geskied, maar ik heb zo een enorme hoogtevrees dat ik altijd wel een aantal keer de dood in de ogen zag voor mijn gevoel (ik weet dat het niet zo is, maar vertel dat mijn lijf en gevoel maar.) Dus ik heb mezelf beloofd dat niet meer te hoeven doen.

Ik verken op mijn gemak de boel de eerste dagen en het weer is zalig. Ik heb niet echt het idee dat ik hier nu echt iets ‘te doen’ heb buiten een beetje ontspannen in mijn hoofd en inspannen met de benen.

De volgende dag reizen we naar een ander dorp per bus. Bij de halte staan vergeten ski stokken en onze pubers grappen en graaien ze weg voor ze de bus in springen, nog voor ik er wat van vind en kan zeggen. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aanmoet als ze in mijn handen geduwd worden, “hier mam, kan je mee wandelen.” Dit druist tegen alles in waar ik voor sta maar ik kan ze moeilijk uit de bus gooien.

Eenmaal in het dorp zet ik ze maar in het skirek en ik bedenk dat ik ze vanavond dan wel terugzet bij de halte.

Ik verken het dorp en strijk neer voor een kom thee. Ik zoom in op google maps om te kijken wat ik in de omgeving zie. Mm, Maria hilft kapel. Ergens in het bos. Leuk. Ik heb wel een lijntje met de energie van Maria’s. Ik bekijk de plaatjes van de route en mn adem stokt want dat pad ziet er niet echt heel begaanbaar uit.

Tenzij…. Mijn gedachten gaan uit naar de stokken bij het skirek. Ik vraag me af of ik ze zal halen.

Ik loop door het dorp en besluit nog een keer op de kaart te kijken hoe ik bij dat bos kom en overweeg om er te gaan kijken. Als ik opkijk van mijn telefoon valt mijn oog op een sticker met ‘galgen gesang.’ Wat een random sticker op een random plaats zonder enige uitleg verder. Ik zie op de kaart dat de berg ‘de brandberg’ heet. En even later loop ik langs het Magdalena hotel.

Okeé, dit zijn me iets te veel hints. Blijkbaar is Maria mijn gids vandaag en heeft het te maken met lijden en vervolging. Ofzoiets. Ik haal de stokken op en zoek de weg naar de kapel. Google lijkt me ergens rechtstandig een berg op te willen sturen en als ik daar aankom is dat inderdaad zijn plan.

Aangezien mijn spiderman kwaliteiten nog niet echt ontwikkeld zijn moet ik het verder zelf uitzoeken. Ik loop maar wat lukraak en zie een pad in de verte, maar het is afgezet met een houten hek.

Nu laat ik me meestal niet echt afschrikken door hekken, maar gesperrt in Oostenrijk kan betekenen dat de weg onbegaanbaar is.

Ik besluit de andere kant op te gaan, “the long trail” Mmm dat klink niet best. Ik loop wat en kom langs een mini maria kapelletje waarop staat: Maria vergeeft. Ik loop door en volg het pad.

Je hoeft niet echt heel intuïtief te zijn om te snappen dat als het pad maar bergafwaarts blijft gaan en de kapel staat boven op de berg, dat ik niet goed zit.

Ik denk weer aan het gesperrde pad. Ik weet haast wel zeker dat dit het pad is waar ik moet zijn. Of wil zijn in ieder geval. Ik denk weer even aan het Maria kapelletje “Maria vergeeft” en schiet in de lach. Mijn vader zijn interpretatie van de zondagsschool was zoiets als: “vraag niet of het mag, maar vraag om vergiffenis.” Nou in dit geval had ik de zege al van Maria om over het hek te gaan.

Ik ga het maar gewoon doen.

Het gaat bijzonder eenvoudig en buiten wat vervallen speeltoestellen onderweg zie ik niks geks. Ik heb met mezelf afgesproken dat als er echt iets is dat gevaarlijk lijkt ik het gewoon niet doe.

Het bos is OER en geeft me de herkenning met Glendalough in Ierland, ook zo een oud gesteente en woud. Ik raak een mega grote rots aan en voel weer de kracht van enorm veel water. IJstijd, denk ik. Zelfde beeld en gevoel als daar.  Ik kom helemaal tot rust in deze prachtige natuur.

Even later loop ik doodleuk de gesperrrde zone al weer uit. Na jah zeg.

Ik kom bij het begin van het bospad  omhoog naar de kapel, niet te missen want er staat een levensgroot beeld van Jezus aan het kruis. Pff Een heel bloedige versie nog wel. Ik heb niks met martelaarschap. Het blijkt een pad te zijn met beeltenissen van de kruisweg van Jezus.

Nou dit is geen plek voor een kristal weet ik al, dit is eerder een plek waar verlichting mag komen in de zwaarte.

Ik begin het pad op te lopen en besef dat ik zonder stokken dit echt niet had kunnen doen. M’n hart bonst in m’n keel, waarom zijn kapellen en krachtplekken toch altijd boven op een berg!!?? Grr.

“Vertrouwen”, denk ik. En dan plopt er een ander stemmetje op: “Maar wat heb ik aan vertrouwen als ik in het ravijn lig?” Ja, inderdaad. De weg van vertrouwen is niet blind vertrouwen en naïef zijn. Je mag wel blijven nadenken en veiligheid in acht nemen. Ik loop voorzichtig een stukje verder, voel goed hoe de grip is onder mijn voeten. Dan loop ik een stukje terug en herhaal dat. Nou het voelt best goed eigenlijk. De stokken zorgen voor prima grip en balans.

Ik besluit het te doen en loop verder en schud het angstige gevoel van me af. De grote bomen zorgen ervoor dat het uitzicht niet spannend is en ik voel me heerlijk zo in het stille bos.

Gestaag ploeter ik de berg op langs kleine beeltenissen van Jezus met zijn kruis. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik op de juiste plek zit. Ik kijk op de klok, helemaal tot de top ga ik niet redden qua tijd die ik afgesproken heb met de kids voor lunch.

Toch voelt het alsof ik nog een stukje verder mag.

Turend naar de grond onder mijn voeten merk ik op dat er kleine kwartskristallen liggen. Ik kijk goed om me heen en ha, ja hoor: hier staan allemaal van die grote kwartsen stenen ook net als in Ierland! Toch voelt het nog steeds niet alsof hier een avalon kristal hoort te liggen. Wel pak ik een paar steentjes mee en stop ze in mijn zak.

Even verderop staat een bankje en een iets groter beeld weer van Jezus. Ik haal hem energetisch van het kruis af. Ik heb ergens gelezen of gehoord dat dit verlichting schijnt te geven in de zwaarte.

“Geen onnodig lijden.” Denk ik. De energie van Jezus antwoord “Ik lijd hier niet hoor. Mijn bewustzijn is hier al lang eruit.” “Dat weet ik, zeg ik, “maar ik dacht dat het kon helpen.”

“Je kan ook wel helpen,” zegt hij. “Door de boodschap te verspreiden.

Lijden is overbodig voor groei. Er bestaat een tijdlijn dat dit wel zo is. Maar dat is in dit Nu niet meer het geval. Het bewustzijn is hoog genoeg om via Vertrouwen te leren.

Alleen doordat we collectief vast houden aan die gedachte blijven we het steeds weer naar ons toetrekken. Het is niet zo dat we niet leren door lijden. Alleen kan het ook anders. Er zijn meerdere wegen tot groei.

Lijden is NU overbodig voor groei.

Laat je meevoeren door de stroom van het leven.

Vertrouwen en moeiteloosheid is de weg.

Laat dat hetgeen zijn waar mensen aan denken als ze hier wandelen. Laat dat het geen zijn wat tot ze komt als ze zich in gebed tot mij en mijn lijden wenden.”

Wat een mooie boodschap. Ik zie dat het bankje ook helemaal omringd is met grote kwartskristallen stenen en ik besluit een grote zuil van licht om deze plek heen te zetten.

Met de kleine kwartskristallen van het pad breng ik de boodschap met intentie in de grote kristallen en in de zuil van licht. Het word een soort mantra op de weg terug. Met de kristallen in mijn hand boven op de stok raak ik steeds een kwarts steen aan op het pad terwijl ik wandel.

“Lijden is Nu overbodig voor groei

Laat je meevoeren door de stroom van het leven.

Vertrouwen en moeiteloosheid is de weg.”

Alsof ik de intentie plaats in het pad en voor ieder die er wandelen gaat naar de kapel. Zodat die boodschap tot ze door mag dringen.

Het is geen nieuwe informatie, maar zo in gesprek met de energie van Jezus krijgt het wel een extra lading.  Eerst denk ik “ik weet niet of het nou wel echt nut heeft wat ik hier sta te doen” Maar gelijk dringt het tot me door: “Nee Esther, deze gedachte zorgt ervoor dat het geen nut heeft. Jouw vertrouwen geeft het kracht en impact. Hou jezelf niet klein! Dan kan de energie niet groeien!”

Geheel opgeladen van deze ervaring besluit ik vrolijk het korte pad terug te nemen. Dit blijkt ook nog eens dichter bij de gondel omhoog te zijn. En heb ik mazzel want op dit tijdstip is mijn kaartje omhoog ook nog eens goedkoper. Nou, het werkt gelijk!

De volgende dagen lopen minder in flow dan deze dag. Ik voel me anders dan de anderen in de groep. Eenzaam in een volle ruimte. Niet begrepen. Boos.’

Ik heb info gevonden over een leylijn die hier op een uur vandaan ligt en daar wil ik vandaag naartoe.

Ik besef dat de energie waar ik nu inzit niet echt dienend is. Lijden was overbodig, maar dit wil niet zeggen dat we met die wetenschap ook direct uit alle ‘problemen’ zijn. Dat we dan zonder oordeel kunnen zijn over mensen die zo anders zijn dan ik. En andersom. Het oordeel krijgen van mensen.

Ik weet dat een groot deel van mijn familie nooit uit de oude energie zal ontwaken. En dat is oké. Maar in de praktijk wordt het wel steeds lastiger om dan dingen samen  te doen. Of begripvol met elkaar te praten. In de praktijk komt er dan toch veel emotie los. Iets weten en het toepassen, ik blijf het toch moeilijk vinden.

Ik heb me altijd al een vreemde eend in de bijt gevoeld. Deze aarde gaat te snel, is te luid, te druk, te grof en te hard voor mij. En te hoog wil ik daaraan toevoegen nu ik zo langs de imposante bergen rij.

Ik weet dat dit aan mijn andere tijdlijnen ligt van Lemuria en de kosmos waarvan ik me de liefdevolle zachtheid herinner en ik daarom deze wereld niet snap. Of soms niet aankan. Het ligt ook aan de tijdlijnen waar ik onderdrukt of vervolgd word. Het is allemaal in dit Nu voelbaar maar het mag afgerond, afgesloten worden die illusie van Pijn die maar door-echoot in dimensies.

Ik mag met liefdevolle ogen naar mijn familie kijken en beseffen dat veel van hen gewoonweg niet anders kunnen en mag zonder oordeel naar ze zijn. Ook al zijn ze oordelend naar mij. Ik kan verder terugkijken en zien dat ik goed mijn grenzen heb aangegeven. En vergeef mezelf en de anderen van het conflict.

Het voelt zachter de energie. Ik weet niet of het genoeg is om vandaag de flow weer op te pakken. Ik ben op de plek waar de lijn schijnt de beginnen en ga de snelweg af. Vanaf hier wil ik me laten leiden door intuïtie. Al snel voel ik me ontredderd, ik wil linksaf maar het loopt dood. Ik schiet een afslag voorbij naar een mooi kasteel. Dan hier maar linksaf. Blinde paniek schiet door mijn lijf heen als ik zie dat het een smalle bergpas is omhoog. Oh nee, niet weer die berg op!

Zodra ik kan neem ik een afslag,

‘Tal huppeldepup’, dat is in ieder geval omlaag.

Met zwetende handen rij ik voorzichtig door. Nou ik zit compleet in angst, dit is alles behalve vertrouwen en moeiteloos. Ik besluit ergens te parkeren om tot rust te komen.

Ik wandel wat maar ik voel helemaal geen bijzondere energie van de leyline, ik ben niet in staat om daar helemaal op in te tunen nu. Ik kijk om mee heen of iets in de natuur me opvalt. Of ik iets hoor, zie. De natuur is prachtig hier dat wel. Ik vind een mooie waterval en de rivier stroomt ruig door het landschap. Het woord dat past is NatuurKracht. Waar niet mee te spotten valt. Vandaag word er geen kristal begraven. Niks voelt goed aan deze dag. Ik besluit nog een dorp te bekijken en ga naar het huis terug. ‘s avonds barst de bom echt.

Dagen van verdriet volgen. Het contrast met mijn berggesprek is groot en ik kan het gevoel niet meer terugpakken. Gesprekken met spirit, lichtzuilen, kristallen. Het lijkt allemaal zo zinloos nu. Ik merk dat mijn gedachten mij in een neerwaartse spiraal brengen. Met sneeuwstormen op komst rijden we uiteindelijk terug naar Nederland. De natuur huilt met mij mee.

Eenmaal thuis stap ik wederom de auto in, maar nu voor een dagje met gelijkgestemden: we gaan naar heksfest.

Ik laat mijn gevoel stromen het is er nu eenmaal en wegdrukken is dan ook niet dienend meer.

Al rijdend verschijnt er iets voor mijngeestesoog, gelukkig gebeurt dat met ogen open maar ik besluit toch even wat langzamer te rijden.

Ik zie andere ikken uit andere dimensies in een kring om me heen. Mij liefde gevend. Het voelt heel verwarmend en verzachtend. Ik besef dat ik weer teveel naar liefde en waardering buiten mezelf zoek. Dat is niet hoe het werkt. Onthechting is hoe het werkt. Mijn eigenwaarde en vrijheid zijn mijn eigen pakkie aan. Ik mag mezelf geven: alles dat ik nodig heb.

Zou dit een voorproefje zijn van wat we gaan doen op de spirituele workshop wicca? Dit zijn wel zeker blokkades uit die tijdlijnen. En het is niet de eerste keer dat ik zelf eerst doorleef van wat ik doorgeef.

Het weten is één ding. Het toepassen soms nog lastig. Maar dan is er weer een dieper inzicht, een steun van spirit. MMmmm, toch groeien door lijden, ik ben nog niet verlicht blijkbaar. Ha ha.

Ik heb een inspirerende dag op heksfest met Wendy. Ik pendel olie uit met een boomwortel en de boodschap luidt: “geniet, maak meer plezier, denk niet te zwaar en ga voor jezelf staan. Geef aan jezelf, niet alleen maar aan anderen.”

Ja weer die zelfde boodschap van moeiteloosheid. Van licht en luchtigheid. Die kwam Lakshmi me eerst brengen. Toen Jezus. En nu de heksenolie en boomwortel. Gevalletje rode draad.

Meer zelfliefde en selfcare. Meer joy. Meer vertrouwen. Meer aan mezelf denken en niet alleen maar aan anderen en dan ook terug verwachten dat anderen net zo meedenkend en inlevend zijn.

Oordeelloos op het leven.

Ik koop de olie voor mezelf en een magische liefdeskaars voor zelfliefde.

De volgende dag eet ik gezond en koop nieuwe verzorgingsproducten voor mijn huid. Ik besluit ook om mijn sport weer op te pakken. Goed bezig Esther!

Ik ga in meditatie over dit alles en ineens ‘zie’ ik het weer. Al die tijdlijnen, het voelt allemaal persoonlijk. Ook dit conflict, ik betrek alles op mij. Maar mijn gedachten zijn niet waar. Andere mensen dragen slechts het gedrag in zich dat ik meer mag leren en andersom. Alle gedachten zijn niet Waar en uitingen van een ander Niet persoonlijk. Het is het energetische spel van gedachten, energie en emoties. Ineens zie ik de eenheid weer en het mechanisme. Vanuit dit perspectief snap ik nooit waar ik me nu allemaal druk om heb gemaakt. Voel ik me zo vrij. Maar het is als de adem. Adem in, je ziet het niet, adem uit het is weer weg. In de matrix en er weer uit.  Ik ga me bezinnen hoe dit beter vast te houden is. Voor nu is er weer een hoop geleerd en herinnerd in ieder geval.

De komende spirituele workshop waar de kristallen verder opladen met heling in het veld van wicca, druïden en Avalon samen met kristallen schedels en waar we de Sacred Knowledge van liefdevolle eenheid & illusie van waarheid en persoonlijk nemen bekrachtigen is op 6 april 2024 omgeving Utrecht. Ben jij daar bij? Je kan een schedel of kristal meenemen om op te laden en aan te sluiten in het grid.\

Lees verder Deel 3: Op reis met de kristallen schedels en draken